Co Ty w ogóle jesz? #1- od początku

Dzisiejszy post, postanowiłam poświecić artykułowi z cyklu "Co Ty w ogóle jesz?". Pierwszy, wyjaśniający dlaczego zostałam weganką, jakie aspekty wpłynęły na podjęcie takiej decyzji, jak ewoluowała "moja dieta" na przestrzeni lat. Bez "zbędnych" szczegółów, z grubsza, krótki rys "eksperymentów na żywym organizmie" :P

Ogólnie rzecz biorąc wegetarianką jestem od tak dawna, że nawet nie pamiętam dokładnie kiedy nastąpił ów przełomowy dzień. Tak, jako dziecko jadłam mięso. Uwielbiałam szczególnie sznycelki, właściwie to było jedyne co lubiłam jeśli chodzi o mięsne dania. Z czasem, gdzieś w podstawówce pokochała wątróbkę, ale mniejsza o moje dziecięce, mięsne fascynacje kulinarne. Z każdym kolejnym dniem, miesiącem, rokiem zjadłam mięsa coraz mniej, aż bodajże w 1 klasie liceum, wegetarianka pełną gębą. Dodam też, że w gimnazjum towarzyszyły mi okrutne problemy skórne twarzy. Będąc w liceum odstawiłam wszelkie słodycze, fast-foody, słone przekąski, smażone potrawy i przerzuciłam się na produkty "light" (o zgrozo!). Jednak stan mojego oblicza uległ znacznej poprawie. Niestety nigdy nie miałam i mieć już pewnie nie będę "idealnej cery", ale zmiana diety zdecydowanie korzystnie wpłynęła na jej wygląd. Niestety, w liceum pojawiły się problemy ze skórą dłoni, które towarzyszą mi do dziś, ale już tylko okresowo. Eliminując gdzieś po drodze całkowicie mleko, "dietę" takową trzymałam kolejne lata i subiektywnie rzecz biorąc, raz miałam się lepiej, raz gorzej, obiektywnie zaś wyniki wszelkich badań, którym mnie poddawano za każdym razem były książkowe. Aspekty wizualne, szczególnie z klasy 3 liceum/ 1 roku studiów, przemilczę.

2 rok studiów, całkowita zmiana myślenia- fit(mania). Węgle przed treningiem, białko+węgle do 2h po treningu (koniecznie w oknie anabolicznym) na masę. Zaczęłam wówczas jeść wędlinę. Tej decyzji do dziś żałuję, jednak nie cofnę jej, muszę z tym żyć. Tak czy inaczej do kawałka kurczaka, czy innego zwierza jakoś mnie nie ciągnęło. I tak jadłam, ćwiczyłam: zaczęło się od biegania, poprzez jogę, siłkę a skończyło na ćwiczeniach z Chodakowską - największy błąd mojego życia. Po treningach z nią dosłownie (przepraszam za obraz) wymiotowałam, zdychałam kolejne godziny, wmuszałam w siebie posiłek, a na tk. mięśniowej przybrałam chyba z 6-7 kg. w ciągu 1,5-2 miesięcy.

A do tego znów pojawiły się twarzowe i dłoniowe problemy, do tego jakaś opuchnięta, zatrzymana woda i inne przewodo-pokarmowe historie. Pierwszą zmianą jakiej dokonałam było całkowite ostawienie produktów zawierających gluten. Efekt? z początku nasilenie objawów, po jakimś 1-2 tygodniach doznałam szoku. Ręce gładziutkie, cera znacznie lepsza. Kolejna ewolucja: niełączenie białek z węglowodanami, mój brzuch odżył na nowo. I ostatecznie (bo chciałam mieć buźkę gładziutką jak dziecko) odstawiłam nabiał. Na początku było baaardzo ciężko, dlatego dawkowałam odstawienie poszczególnych nabiałowych pokarmów. Zaczęłam od serów pleśniowych i żółtych, potem jaja i na końcu wszelkie twarogi, serki wiejskie, jogurty itd. W końcu zażegnałam większe skórne i żołądkowe problemy. Niestety bywa, że jakieś objawy wracają, jednak tego powodem jest stres, a właściwie histamina, która się wówczas wydziela w organizmie. Ale to już są skutki długotrwałego stresu (w którym, jak wiedzą już niektórzy czytelnicy, żyję od lat).

Ostatecznie rzecz biorąc, wysnuwa się jeden wniosek: wegetarianką jestem z wyboru, weganką zaś z konieczności. Nie ubolewam jednak nad tym, gdyż absolutnie nie brakuje mi mięsa i to w żadnej postaci, a dodatkowo wpłynęło to na poprawę jakości mojego życia. Nie ukrywam jednak, że to za czym tęsknię, to jajka i serek wiejski <3 Zawsze bardzo uwielbiałam nabiał i chyba dlatego było mi tak ciężko z niego zrezygnować i to właśnie tę grupę produktów wyeliminowałam z diety najpóźniej.

JAK WYGLĄDA OBECNIE MOJA DIETA?:

• Obecnie jakieś 50% mojej diety stanowią warzywa, 10% owoce, 25% zboża bezglutenowe i 15% białko roślinne. (Właśnie to wyliczyłam)
• wegańska
• bezglutenowa
• rozdzielna (czasem zdarzy mi się połączyć jakieś białko z węglami, ale baardzo rzadko)
• jem 4 posiłki dziennie (jak wszystko dobrze pójdzie) co jakieś 3-4 godziny (w zależności jak pozwalają mi na to obowiązki: uczelnia, praca; bywa i tak że zdarza mi się jeść jednak posiłek, bo na nic więcej nie mam czasu), dlatego też
• nigdy nie wychodzę z domu bez śniadania, NIGDY! a zjadam go jakieś 30 minut po wstaniu 
• zawsze na czczo wypijam szklankę gorącej wody (lub z cytryną)
• apetyt największy mam o poranku (5:00-6:00)  a z każdą kolejną godziną sukcesywnie maleje, dlatego też "kolację", a raczej coś aby tylko, zjadam ok. 18:00
• piję dużo najróżniejszych herbat (z wyjątkiem czarnej i ograniczeniem miętowej), ale przede wszystkim stawiam na wodę
• nie używam cukru, praktycznie w ogóle nie słodzę, gdy mam wyjątkową ochotę stawiam na łyżeczkę miodu/ syropu klonowego/ syropu z agawy lub stewii
• bardzo mało solę
• nie używam ostrych przypraw, gdyż mój wrażliwy układ pokarmowy mi na to nie pozwala
• używam mnóstwo ziół, najchętniej świeżych, ale jak nie ma, z braku laku dobre... i suszone
• inspiracje czerpię z kuchni ajurwedyjskiej, makrobiotycznej, surowej

To tak na dobry początek.

I na prawdę nie interesuje mnie, że jedzenie do 18 to mit i tym podobne. Jem tak jak mi organizm dyktuje i nie, nie trzymam się restrykcyjnie godzin. Jeśli nie mam przy obie jedzenia a w domu jestem o 18:30, to jem później. Nie mam oporów.  Ale nie zamierzam się z niczego tłumaczyć, dla mnie najważniejsze są obiektywne wskaźniki mojego stanu zdrowia (wyniki badań) i to jaki jest mój stan psycho-fizyczny. A to, czy ktoś krzywo na mnie patrzy, bo moja "dieta" to "chore restrykcje i ciągłe wyrzeczenia" mam na prawdę w głębokim poważaniu, mój organizm sam wie co dla niego najlepsze i to jego będę słuchać.

cdn.